Hof der dingen - Het badpak van Haïke De Vlieger

´Mijn kinderen zeggen altijd: mama, je hebt daar zo voor getraind en je hebt het gekund. Dat is toch bijzonder. Je moet daar veel trotser op zijn. Awel ja, misschien moet ik daar trotser op zijn.´ 

Met de bescheidenheid van een echte West-Vlaamse vertelt Haïke De Vlieger, mama van drie kinderen, over haar Kanaalzwemtocht.  

Ze is al altijd een kind van de zee geweest. 

“Als kind groeide ik op in Oostende en was toen al zot van de zee. Ik leerde de zee nog beter kennen toen ik vijf jaar strandredder was. Voor mijn opleiding als kinderpsychiater reisde ik nadien het land rond en miste het contact met de zee. Toen ik met mijn gezin van 2009-2012 rond de wereld zeilde, herleefde het plezier om terug in het water te zijn. Ik stond keer op keer versteld van de pracht en de kracht van de natuur.’ 

´Toen werd ik 50, zocht wel een uitdaging en dacht: mocht ik nu eens het Kanaal overzwemmen.  
Ik mocht geen wetsuit aandoen, enkel 1 badpak en 1 badmuts, geen 2, dat was nochtans beter geweest…´ 
 
´Ik ben van Engeland beginnen zwemmen en aan Cap Griz Nez heb ik door de stroming nog twee uur moeten omzwemmen tot in Wissant. Op een bepaald ogenblik zag ik voor mij Frankrijk en achter mij Engeland. Ik mocht er niet aan denken dat ik midden in de zee was. Maar net dat is intrigerend. Op zee kan je enkel aan het zwemmen denken, niet aan je zoveelste boodschappenlijstje.´ 

´Een van de grootste vijanden van Kanaalzwemmers is de koude. Maar toen ik begon te trainen, sloot ik me aan bij de Zwammadammen, een clubje van vrouwen die graag in zee zwemmen. Pure leute en plezier. En zo leerde ik om van de koude te gaan houden.´ 

´Toen ik in mijn opzet slaagde, bleek ik pas de derde Belgische vrouw te zijn die dit gerealiseerd had. Bovendien was het dertig jaar geleden sinds de vorige landgenote. Ik had er niet bij stilgestaan.  
Ik ben er gewoon aan begonnen met de gedachte: als het niet lukt, dan heb ik het tenminste geprobeerd.´ 

Wil je het volledige portret bekijken?