Hof der dingen - De koffiezak van Grootmoeders Koffie

De koffieton van Hanssens

Bij wie thuis is in koffiekringen doet de naam Hanssens ongetwijfeld een belletje rinkelen. 

 

Vlasser Nestor Hanssens ontdekt tijdens de oorlogsjaren een nieuwe passie:  

koffie selecteren en branden. Wanneer hij er in 1935 zijn beroep van maakt, is hij meteen succesvol. Ook over de grens kunnen ze zijn koffie wel smaken.  

Alleen hebben ze het moeilijk met het behoorlijk uitspreken van de naam Hanssens. Dus noemen ze de koffie maar “celui avec la petite grand-mère”, verwijzend naar het logo op de verpakking. De naam Grootmoeders Koffie is geboren. 

 

Nestor zet een ganse familietraditie op gang. Zo was zijn zoon Julien koffiebrander bij een andere familiale branderij in onze provincie, met name het Torenhof in Eernegem. 

 

West-Vlaanderen staat bekend als een landschap van vooral kleine, familiale branderijen. Op het einde van de vorige eeuw waren er zowat 30 koffiebranderijen in onze provincie in actief; in 2014 was dat aantal teruggevallen tot zo’n twintig.  

Al moeten we meegeven dat er de afgelopen jaren – meesurfend op de golf van het hippe koffie drinken – af en toe weer nieuwe kleinschalige branderijen bij komen. 

Het enige koffiebedrijf dat ooit hogere ambities had, was koffiebranderij Bruynooghe uit Kortrijk. Het bedrijf stelde op zijn hoogtepunt in de jaren tachtig van de vorige eeuw, 40 mensen tewerk. Maar die West-Vlaamse ‘marktleider’ is in 1999 verkocht aan collega Miko uit Turnhout, dat de productie in Kortrijk kort na de overname overhevelde naar de Kempen.  

Naast het koffie branden is er ook de edele kunst van het koffie zetten. 
Het aantal barista’s rijst intussen de pan uit. 

 
Maar vergeet niet dat de allereerste Belgisch kampioen barista een West-Vlaming was. 
Die eer viel Peter Deprez uit Vichte te beurt in 2006. Zijn broer Bart, met wie hij de branderij Viva Sara runt, is dan weer sinds 2014 actief bestuurslid bij de World Specialty Coffee Association die wereldwijd de koffiebelangen verdedigt. 

 

Of hoe onze West-Vlamingen het dan toch weer niet kunnen laten zich ook op internationaal vlak te mengen…